Resistencia antibiótica en Acinetobacter spp. y Enterobacter cloacae complexepidemiología, mecanismos y tratamiento

Resumo

A resistencia antibiótica, con Acinetobacter baumannii e Enterobacter cloacae complex (ECC) como microorganismos clave, constitúe unha das principais causas de morbimortalidade a nivel mundial. O estudo destas poboacións resulta esencial para desenvolver estratexias que mitiguen o impacto das infeccións na saúde pública. Nesta Tese Doutoral analízanse dúas coleccións multicéntricas nacionais de cepas clínicas, unha de Acinetobacter spp. e outra de ECC, co propósito de determinar a súa epidemioloxía, patróns e mecanismos de resistencia antibiótica, así como de explorar a actividade de novas alternativas terapéuticas. Deste xeito, cefiderocol posicionouse como o antibiótico máis activo contra A. baumannii, seguido pola colistina, a pesar do descenso significativo na eficacia desta na última década. Sublíñase tamén a problemática relacionada co ST2, con numerosos illamentos XDR, e cunha representación destacada da OXA-23, que evidencia un cambio paradigmático na epidemioloxía de A. baumannii resistente a carbapenémicos en España. Esta resistencia, mediada na súa maioría por carbapenemasas de clase D, queda aplacada polo inhibidor LN-1-255, o cal restaura o potencial de antibióticos como imipenem ou sulbactam. Doutra banda, nesta Tese caracterízase por primeira vez a diseminación plasmídica da carbapenemasa OXA-24/40 entre illamentos de Acinetobacter no-baumannii pertencentes á colección, así como a súa propagación internacional. Finalmente, en referencia a ECC, demostrouse a asociación de VIM-1 coa redución da sensibilidade ao cefiderocol, abordando aspectos microbiolóxicos, bioquímicos e moleculares. Ademais, destácase a influencia de factores adicionais na restrición da actividade desta cefalosporina de última xeración en ECC.