Os inicios oficiais das escolas ao aire libre en Españao Sanatorio Marítimo Nacional de Pedrosa (Santander, 1910)

Resumo

Ao longo do último tercio do século XIX a loita antituberculosa foise acentuando en todos os países europeos como medida de protección á infancia que se atopaba en período curable e non propagable da enfermidade. Vanse fundando establecementos destinados a este fin, como por exemplo os sanatorios marítimos - con gran presenza e importancia en moitos países europeos - para combater e destruir na medida do posible o bacilo da tuberculose. En 1910 España abre Pedrosa (Santander) e Oza (A Coruña), reconvertidos a partir de entón en sanatorios marítimos para nenos e nenas pretuberculosos, que serían enviados polos concellos, deputacións, asociacións benéficas e particulares para beneficiarse do que se denominaba cura hixiénica; é dicir, aire puro, sol, mar, boa alimentación e repouso. a todo isto engadíase un programa de instrucción ao aire libre, perfectamente compatible cos tratamentos médicos impostos polo seu estado delicado de saúde. Se algo caracterizaba a este tipo de establecementos era a combinación perfecta de medicina e pedagoxía.